Explore Life
Dzięki Walentynkom odkryłam swojego syna z zupełnie nowej, nieznanej dotąd strony. Nigdy nie pomyślałabym, że doprowadzi mnie do łez na oczach tylu ludzi. To był dla mnie prawdziwy cios. Moje życie już nigdy nie będzie tak beztroskie, jak dotąd. Od dziś zaczynam odliczać dni do momentu kiedy nas opuści i już nic nie będzie tak szczęśliwe jak dotąd.
Jako dziecko siadywałam obok babci otwierając stary, wypełniony po brzegi album i uwielbiałam słuchać jej historii o każdym ze zdjęć. Już wtedy obiecałam sobie, że gdy dorosnę będę skrupulatnie zbierać zdjęcia ze wszystkich ważnych w moim życiu momentów. O postanowieniu na nowo przypomniałam sobie kiedy założyłam rodzinę. Gdy pojawia się na świecie dziecko, każdy moment z jego życia jest dla rodzica bardzo ważny i warty uwiecznienia. Posiadam ogromną ilość zdjęć swoich dzieci, lecz trudno zabrać się za segregacje i wybór tych najlepszych. Ciągle obiecuje sobie, że założę albumy ze zdjęciami dzieci, ale tak trudno zabrać się za to chyba dlatego, że album i tak trafia na półkę i raczej trudno codziennie siadać z nim na kolanach i każdego dnia od nowa przeglądać jego zawartość.
Kiedy wysyłałam swojego szkraba do przedszkola liczyłam się z częstymi chorobami malca. Nie sądziłam, że będzie to średnio co dwa tygodnie. Ilość dzieci w przeliczeniu na metr kwadratowy sprawia, że siłom rzeczy po przedszkolnych salach hula tyle zarazków, że nie ma innej opcji jak tylko chorować. Nie ma innej możliwości, tym bardziej jeśli zdarzają się rodzice, którzy puszczają do przedszkola ewidentnie chore dziecko.
Ostatnimi czasy w nasze życie wkradło się sporo chaosu, przygotowania do świąt, nieustanne choroby dzieci, jasełka, praca, prowadzenie domu, opieka nad dziećmi i wiele, wiele codziennych rzeczy chyba zwyczajnie nas przytłoczyło. Dziś powiedziałam temu stop, bo długo nie da się tak ciągnąć. Postanowiłam spędzić dzień na porządkowaniu naszych spraw i zorganizowaniu zajęć, tak aby znaleźć jakiś system, który pozwoli nam nie oszaleć. Po całym domu walają się karteczki z zanotowanymi na nich ważnymi zadaniami do wykonania, a więc zaczęła od pozbierania tego całego bałaganu. Jak grzybiarz w lesie chodziłam po domu z koszyczkiem i zbierałam karteczki z biurka, ze stołu, z monitora, z pudełek na drobiazgi, z portfeli i kieszeni. Trochę się tego nazbierało, ale najgorsze było ogarnięcie zawartości tych karteczek.
Mój osobisty stosunek do ubrań jest, jak sądzę dość ekscentryczny. Kiedy coś jest ładne i wygodne to fajnie. Kiedy natomiast coś wybitnie przypadnie mi do gustu dostaje prawdziwej obsesji. Nieustannie mogłabym podziwiać ciuch i rozpływać się nad jego urokiem. Kiedy mowa o mojej odzieży to jest to zazwyczaj początek wieloletniego i udanego związku. Kiedy natomiast mowa o ciuszkach moich pociech sprawa jest niestety jasna. Prędzej czy później szkrab wyrośnie z ubranka i po zawodach. Można już tylko odłożyć ubranko na kupkę niepotrzebnych rzeczy i starać się o nim zapomnieć. W przypadku chłopięcych ubranek tak właśnie robiłam, natomiast w przypadku ubrań mojej córci jest zupełnie inaczej.
Moje dziecko już prawie trzy tygodnie jest uziemione w domu z powodu choroby. Mały strasznie rozpacza, ponieważ już zdążył się zaaklimatyzować i znaleźć przyjaciół. Teraz strasznie tęskni za nimi i za różnorodnością zajęć jakie zapewnia im wychowawczyni. Jeszcze dwa miesiące temu tego nie dostrzegałam, ale teraz widzę to wyraźnie. Dziecko potrzebuje coraz to nowych wyzwań, które pozwolą mu na rozwój i zdobywanie nowych doświadczeń. Przedszkole niebywale sprzyja rozwojowi. Samo przebywanie z rówieśnikami pozwala na szybkie usamodzielnienie się. Jako mama zajmująca się domem i mniejszym dzieckiem nie jestem w stanie poświęcić na zabawy i zajęcia rozwojowe tyle czasu, ile tego chciałoby moje dziecko. Ciągle słyszę, że się nudzi, a jak już znajdę mu jakieś zajęcie jak rysowanie lub wyklejanie nie chce robić tego sam. W przedszkolu wychowawczyni nieustannie czuwa nad tym co robią dzieci, proponuje im ciekawe zajęcia plastyczne i zachęca do samodzielnej pracy. Dzieci przybywając w grupie rówieśników uczą się funkcjonowania w grupie.
Wspominałam już we wcześniejszym wpisie (Jak odczarować przedszkolne tajemnice), że dzięki dinozaurom udało mi się skłonić swoją latorośl do rozmowy na temat przedszkola. Temat dinozaurów jest jednak dużo bardziej zajmujący niż może się wydawać. Pamiętając czasy własnego dzieciństwa to dinozaury kojarzą mi się jedynie ze Smokiem Wawelskim i krótką wzmianką na lekcjach biologii dotyczących ewolucji, na tym koniec. Jeśli chodzi o moją pociechę jest on wręcz zafascynowany tymi prehistorycznymi stworzeniami. Nie tylko moje dziecko odczuwa ogromną fascynacje dinozaurami, bo wielu jego rówieśników tak ma. Pewnie wielu rodziców nie zgodzi się tu ze mną i powie, że ich dzieci mają dużo więcej zainteresowań, ale powiem co sama zaobserwowałam. W dość dużym uogólnieniu można powiedzieć, że chłopcy w wielu od 3 do nawet 7 lat interesują się albo samochodami, albo dinozaurami. Możliwość zakupu niezliczonej ilości zabawek powoduje, że dziecięce pokoje toną w figurkach, pluszakach, pojazdach, grach i książkach wypełnionych dinozaurami.
Nosząc pod sercem swoje maleństwo każda matka przeżywa rozterki na temat tego jak poradzi sobie z tak wymagającym i czasochłonnym zajęciem jak macierzyństwo. Każda z nas miała przed oczami perspektywę nieprzespanych nocy, zabawy w piaskownicy zamiast wypadów ze znajomymi, ząbkowanie, przeziębienia, napady płaczu, nie mówiąc już o trudach samego porodu. Każda, przynajmniej moje znajome i ja, rekompensowała te czarne myśli marzeniem o pierwszym i każdym kolejnym uśmiechu dziecka, o dumie z nieporadnie wykonanych rysunków, o odgłosach tupotu małych stópek biegnących nad ranem do naszego łóżka.